『梦望断』ห้วงฝันที่แหลกสลาย

“ข้าจักมิมีวันรักเจ้า จำใส่หัวเอาไว้เสียด้วย”

บุรุษหนุ่มยกจอกเหล้าเทราดหัวของสตรีในชุดเจ้าสาวสีแดง มือหนาทิ้งจอกเหล้าให้หล่นกระทบกับพื้นจนเกิดเสียงดังไปทั่วห้อง สองขาพาร่างสูงเดินออกจากเรือนหอไปอย่างมิคิดที่จะหันหลับไปสนใจไยดีภรรยาสาวคนใหม่ของตนเลยแม้แต่น้อย
เจ้าสาวนั่งนิ่งไม่ไหวติง น้ำตาสีใสไหลรินลงมาอาบแก้มนวล ทั้ง ๆ ที่นางคิดว่านางเตรียมใจเอาไว้อยู่แล้วว่าอย่างไรเหตุการณ์มันคงจักเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรนางก็มิเคยอยู่ในสายตาของเขาอยู่แล้ว ต่อให้จักทำดีเท่าไหร่มันก็คงไม่พอกับข่าวลือด้านลบมากมายของนางและมันก็รู้ได้ชัดเจนว่า…ที่เขายอมแต่งนางเข้ามาก็เพื่อตบตาผู้คนและเพื่อกลบข่าวลือของเขากับคนรักลับของเขา เขาทั้งสองคนจะได้ไม่ต้องทนเจอกับสายตาเคลือบแคลงใจ


"ข้าผิดหรือที่รักเขาสุดหัวใจ ข้าผิดหรือที่ทำทุกอย่างเพื่อได้เขามา ข้าผิดหรือ…ที่อยากจักให้เขาหันมาสนใจ หันมามองข้าบ้าง..."

มือเรียวยกขึ้นกระชากผ้าปิดหน้าเจ้าสาวทิ้งลงกับพื้นอย่างมิไยดี ร่างระหงเตรียมลุกขึ้นหมายมาดจะอาละวาดทำลายข้าวของภายในเรือนหอทิ้งเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ภายในกาย ทว่ากลับมีมือเล็กหยาบกระด้างของสาวใช้ข้างกายมาโอบกอดนางเอาไว้ไม่ให้นางทำอันใดที่อาจจะทำให้ชายหนุ่มเกลียดชังนายสาวเช่นนางมากไปกว่านี้

"ฮูหยินโปรดระงับอารมณ์ก่อนเจ้าค่ะ นึกถึงหน้าชินหวางเฟยเอาไว้เจ้าค่ะ!"

"แล้วข้าต้องทนรึ?! ไม่เข้าหอกับข้า ข้าเข้าใจ ไม่รักข้า ข้าเข้าใจ แต่มาหยามข้ากันแบบนี้เหตุใดข้าต้องทน!"

หญิงสาวพยายามสะบัดตัวออกจากสาวใช้ที่ตอนนี้พากันกรูเข้ามากอดนางและเอ่ยห้ามมิให้นางทำอันใดที่จักนำพาตนเองลงหุบเหวมากไปกว่านี้ พวกนางมิอยากให้นายสาวต้องทนเจ็บปวดกับวาจาร้ายกาจของนายท่านอีกต่อไปแล้ว หากเป็นไปได้พวกนางก็อยากจะเอาคืนให้เขาคนนั้นเจ็บเหมือนที่นายสาวของพวกนางเจ็บ แต่ก็กลัวว่าชายคนนั้นจะมาหาเรื่องและกล่าวหานายสาว เพราะแบบนั้นถึพวกนางได้ก้มหน้ากัดฟันมองอยู่ห่าง ๆ พวกนางเป็นแค่ทาส จักไปมีอำนาจอันใดมาต่อกรกับบุรุษผู้นั้นได้กัน

"ได้ ข้าจักมิทำอันใดให้วุ่นวาย แต่แค่ในตอนนี้เท่านั้น..."

"หากข้ายังต้องถูกหยามเกียรติกันแบบนี้...อย่ามาหาว่าข้า ฮัวสือซว่าน ร้ายกาจก็แล้วกัน"